در روز جمعه بیستم جمادی الثانی سال پنجم بعثت کانون زندگی رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم و همسر فداکار و گرامیش حضرت خدیجه کبری سلام الله علیها به نور جمال فاطمه علیها السلام چنان که خداوند در سوره کوثر وعده داده بود مزین شد.

ای محمد! ما کوثر را به تو دادیم. پس برای خدا نمازگذار و قربانی کن. به درستی که دشمن تو ابتر و بی فرزند خواهد شد نه تو.

از بدنیا آمدن فاطمه سلام الله علیها جان تازه ای در کالبد حضرت خدیجه که مورد غضب زنان اشراف به واسطه ازدواج با حضرت محمد صلی الله علیه و آله وسلم قرار گرفته بود دمیده شد و غم و اندوه تنهایی و سختی و مرارت شعب ابوطالب را با در آغوش کشیدن فرزند از یاد می برد.

آری، دوران شیرخوارگی حضرت فاطمه سلام الله علیها در آن وانفسای بی عدالتی و ظلم در شعب ابوطالب می گذشت. راه رفتن را روی ریگهای داغ آموخت و سخن گفتن را در میان ناله و فریاد اطفال گرسنه شعب فرا گرفت.

حدود سه سال فاطمه علیها السلام به غیر از زندان سوزان شعب چیزی ندید و از دنیای خارج (به ظاهر) بی خبر بود.

در سن پنج سالگی وقتی از تنگنای شعب نجات یافته و به همراه پدر و مادر به خانه و زندگی مراجعت نمود.

 مناظر جدید، نعمت آزادی و امکان بهره مندی از خوراک و پوشاک و منزل برای حضرت زهرا علیها السلام تازگی و باعث شادمانی و سرور بود.

اما افسوس که لحظات خوشی این بانوی گرامی دوامی نداشت و تا خواست نفس راحتی بکشد مادر مهربانش را از دست داد. این حادثه جانگداز به قدری در روحیه نازنین او اثر گذاشت که گاه و بیگاه در فراق مادر اشک می ریخت و در جستجوی مادر از هرکسی سراغ می گرفت.

در همین اوضاع دیگر مدافع پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم یعنی ابوطالب عموی پیغمبر هم دار فانی را وداع فرمود و عملا شرایط حادی برای پیامبر به وجود آمد که دشمنان آزار و اذیت به رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم را به سر حد اعلای خود رسانده و طبیعتا ایشان وقت مراجعت به منزل یا خون آلود بود و یا سر و لباسش به خاک و خاکستر آغشته بود.

و در این ایام بود که حضرت فاطمه علیها الصلوه و السلام چون مادری مهربان گرد و غبار از دست و صورت پیامبر پاک می کرد و بر زخم های پدر مرهم می گذاشت.

این وقایع نه تنها خدشه ای در عزم راسخ فاطمه علیها السلام ایجاد نکرد بلکه او را استوارتر در دفاع از دین و رسول گرامی اسلام چون کوهی در مقابل دشمنان اسلام قرار داد.